Амай миний баатар

     Амайгийн аяллын номыг уншаад сэтгэл жигтэйхэн хөндүүр оргилоо. Уншихын  хувьд ч яахав, нөгөө л дадсан зангаараа шар айраг шиг нэг амьсгаагаар таатайяа залгилж орхив. Харин дараа нь сэтгэл зангирчихаад тайтгарч өгдөггүй, хачин юм шүү. Уг нь маш хөнгөхөн бичигдсэн, маш сонирхолтой ном юм. Зарим нэг газар үе үе цухалзаад алга болсон ганцаардлын төмөрлөг амьсгал л халдварлачихав бололтой, сэтгэл өвдсөөр л байна.

      Номыг уншиж байхдаа би нэг л зүйлд их гайхлаа. Түүний шүд зууж туулсан бүхэл бүтэн таван жил сэтгэлд ер багтсангүй. Эрэгтэй хүн болохоороо л ийм байдаг юм байх даа гэж бодлоо. Галзуурчихалгүй хүрээд ирсэнд нь гайхсан хэрэг. Би Амай шиг агуу аялалд гараагүй ч ойр зуурхан “өөртэйгөө танилцах” аяллыг бол хийчихээд байдаг нөхөр л дөө. Бас ганцаараа. Миний зорилтот аяллын хувьд бол ганцаараа нь илүү сонгодог байдаг л даа. Тэгэхдээ хамгийн том нэг риск байдаг нь зарим үед аялж яваа тухайн газар нутгийнхаа нэг эд эс нь болж үлдчих гээд, за нэг үгээр хэлэхэд мэдрэмжээ алдчих гээд байдаг муу талтай. Төвдөд ганцаараа аялж явахдаа би үе үе мэдрэмжээ алддаг байсан.    

Мэдрэмжээ алдахгүйн тулд дурсамжаараа тарниддаг байсан...

       Өглөө сэрэх бүхэндээ би чинь Сэгсгэр шүү дээ, энэ нутагт ирсэн шалтгаан маань ийм зорилготой...
гэхчилэн өөрийнхөө тухай дурсамжуу-
даар өөрийгөө тарнидаж, эгээ л альцгеймэрийн өвчтэй хүн шиг давтан сануулдаг, тэрийгээ эргэцүүлж хэсэг суудаг байсан. Нэг удаа би Төвдийн задгай оршуулах ёслолд оролцсон юм. Оролцох ч гэж дээ, намайг хэн ч уриагүй, \оршуулгад хүн уригдана ч гэж юу байхав\ би өөрөө л оршуулгын араас дагаад оччихсон хэрэг. Уг нь тийм юм байдгийг урьд нь дуулсан, боломж олдвол нэг үзэж сонирхъё гэж өмнө нь бодож л байсан юм. Тэгтэл нэг өдөр Төвдийн жижигхэн суурингийн дундуур хүн малын ялгадас тойрон, гутлынхаа хоншоорыг ширтээд гэлдэрч явтал сарлаган дээр цогцос тэгнээд сажилж яваа хэдэн хүнтэй тааралдчихсан юм. Тэгээд л араас нь дагаад тэр газарт хүрээд очсон. Уулын энгэр даган нэлээд дээшээ өгсөөд нэг жалганд тэнгэр оршуулгын газар байсан. Тэнд нөгөөдүүл маань \надтай нийлээд ердөө л наймуулаа\ хүнээ өвчөөд, үгүй ээ өвчих ч гэж дээ мөчлөөд шувуунд өгсөн. Үхсэн хүнийг 108 хэсэг болгож хуваадаг юм билээ. Хийдэг хүн нь их чадмаг, хонь эвдэхээс амархан амжуулчихдаг л юм билээ. Би яг дэргэдээс нь хараад л зогсож байсан. Яагаад ч юм тэр үед надад айх, гайхах мэдрэмж огт байхгүй болчихсон байж билээ. Огтхон ч цочирдоогүй, бас тийм этгээд юмыг үзэж байгаадаа догдлоо ч үгүй, зүгээр л хөлдүү дүйнгэдүүхэн нүдээр дэндүү энгийн хараад зогсож байснаа мартдаггүй.

Тэнгэр оршуулгын газар

      Дараа нь эргээд бодоход сонин л санагддаг юм. Төвдийн хөдөөгүүр явж байхад ер нь мэдрэмж мэдрэгдэхээ болиод, зүгээр л тэр газрынхаа ахуйнх нь нэг эд эс болчихсон байдаг сан. Ер нь Төвд нутагт гадны хүн цаг хугацаа, орон зайн баримжаагаа алдах нь их амархан сонин газар шүү. Нөгөө тэнгэр оршуулгыг гүйцэлдүүлэхэд бараа болж явсан хүн чинь хоёр гуравхан цагийн дараа буцаад л ирсэн замаараа оршуулгын газраас олж авсан хаягдмал хүрдээ гартаа эргүүлээд сарлаг хөтөлсөн хүмүүсийн араас сажилж явсан.Тэд, нөгөө төвдүүд намайг огтхон ч сонирхоогүй. Энэ зан үйлд оролцох л ёстой хэн нэгэн байсан юм шиг тоомжиргүй газар шагайгаад л гар дахь эрхээ эргүүлээд, хүрдээ савчуулаад алхацгааж явсан миний хажууд...

    Амай мэдрэмжээ алдалгүй мэрийгээд, аяллынхаа тухай цаг бүрт нь блогоороо мэдээлээд, хувийн дүгнэлтүүдээ бичээд явж байсан нь үнэхээр гайхалтай. Энэ залуугийн гайхалтай бүтээлч чанарыг би биширч байна. Тэр санаж төсөөлшгүй хүнд хүчир аяллын үед мэдрэмжээ гээчихэлгүй тээгээд явсанд нь, тийм хүнд ачааг ачаан дээрээ нэмж үүрээд явж чадсанд нь, эргэж ирсэнд нь би баярлаж байна. Амай миний баатар.