Мэдрэмж

Зүрхээ дугтуйнд хийчихээд хаяглах эзэнгүй болчихоод байгаа юм шиг хачин мэдрэмж төрөөд... Сэтгэл минь базалж энд тэндээс гэнэтхэн часхийтэл хатгах нь яг өвчин зовиуртай төсөөтэй. Гоё ч юм шиг. Сүүлийн үед өвчин ороогоод байгаа болохоор ч тэр үү нэг л эмзэг, тунирхуу хүн. Дуу шуу муутайхан, тэгэхдээ уургүй, нүд маань нэг газраа тогтохгүй, хаа нэгтэйгээс ямар нэгэн юм хайгаад байгаа нь сонин. Хайснаа ойрмог олохгүйгээ мэдрээд байгаа нь бүүр ч хачин хэ хэ. Ер нь яг зөнчид шиг ойж буугаад, мэдрэмж хүртэл сарниад жигтэйхэн сонин байгаа юм. Ертөнцийн явдалд эмзэглээд ч байх шиг. Бий үгүйн дунд бие минь бийгээ мартчихаад л сууж байна даа. Орон гаран юм бичиж байгаагаа бас мэдээд байгаа юмаа /хи хи/

Гэнэтхэн...

Хайрлаж дурлаад ирсэн минь Харанхуй газар байж Хаа холоос зорьсон миньХаранхуй сэтгэл байжТийм харанхуй би харанхуйд төөрөөдТэмтэрч олсон нь мэс байжМэдрэхдээ зүрх ширхийжМэлмэрүүлсэн нь мөс байжХагацал мэт ганцаардалдХайлж цуурсан зориг байжХамгийн халуун итгэлдХатаж сэвтсэн сайр байжСохор шөнийн нүд нээгдэжСохор хүслийн мөрийг шагайжУйлах шиг инээсэн нь амьдрал байжИнээх шиг амьдарсан нь нулимс байж

...СЭТГЭЛХЭН...

Хөөрч догдлохыг минь үзмээр байна уу
Хөдөө явж цэцэг түүхийг хачин ихээр хүсэж байна
Хүнгүй газар тэгээд хоёулаа сэтгэлхэн минь
Хүнд хэлэхгүй нөгөөхөө ярьж болно
Дараа нь дахиад л эргээд ирцгээнэ
Даруухнаар хүрмээ товчилж хүмүүстэй алхана
Хөөрч догдолсныг минь тэд мэдэхгүй
Хөдөө явж цэцэг түүснээс хэлэхгүй
Аз жаргалтай дүр надад зохиж таарна
Амрагуудаа баярлуулна, чамайгаа нууна Сэтгэлхээн...