Би "Аан" л гэсэн...

Японд сурч байгаа анд маань саяхны нэг өдөр ийм /Afghanistan, Bangladesh, Bhutan, Burma (also known as Myanmar), Cambodia, Kyrgyzstan, Laos, Maldives, Mongolia, Nepal, North Korea, Tajikistan, Timor-Leste, Turkmenistan, Uzbekistan and Vietnam/ хэдэн улсын нэр шидлээ миний мессенжэрт. Ямар учиртайг нь асуусан чинь

-Мк Дональдсын салбар байхгүй улсууд гэнээ.

-Мк Дональдс яагаад тэнд салбараа байгуулаагүй юм бэ гэсэн чинь

-Судалгаагаар хүмүүсийнх нь худалдан авах чадвар хүрээгүй юм... гэлээ. Би “Аан” гэж хэллээ. Тун удалгүй ахиад энэ /argentina, aruba, australia, bahrain, belgium, bermuda, brazil, canada, chile, china, cyprus, czech republic, denmark, finland, france, germany greece, guam, hong hong.../ улсуудын нэрсийг дахин савлаа. Ямар учиртайг нь дахиад л лавлахад

-Та бүхний талбай /Сүхбаатарын талбай/ дээрээ нээлтийг нь хийсэн Louis Vuitton дэлгүүрийн салбар сүлжээтэй улсуудын нэрс байгаа юмаа гэж хариулсан. Би бас л “Аан” гэлээ...

Өндөрхаан...

Өндөрхаанд эль хульхан, Хэрлэнгийн чимээ ч сонстохгүй
Өнгөрүүлсэн мөчүүдийн дурсамж, уйлах дуун сонстохгүй
Зэлүүд хачин өдрүүдийн гийгэх совин дор
Зэрэглээт сэтгэгдлийн хүчээр амьд яваагаа мэдэрнэ
Өндөрхаанд...

Гүүр...

Зүрх рүүгээ очихын тулд гүүр барьж эхэллээ. Барилгын материалаа өөрөө үйлдвэрлэж байгаа...

...мм...

Жигүүртэй явснаа санан гуниглахад
Газрын хүмүүс ойлгохгүй...

Үйрмэгхэн...

Зэрвэс гунигт амгалан шөнийн нүцгэн уй
Жиндэж санагдсан миний сэтгэлийн алс буйдханд
Гэмэрхээд эргэж олоогүй шаналанд зангидсан бяцхан чулуу
Гэм зэмгүй бүрэнхүйд минь уусаад өгүүлшгүйг зорилоо
Чи хол алс, надаас чинагш, бүр тэртээд
Чиний тухай бодох сэтгэл энүүхэнд
Одоо би зэрвэс гунигт нүцгэн шөнийн амгалан уйг
Олж аваад чиний хол өөрийн ойрд үйх болно... үйрмэгхэн

Гутлаа мялаалгая

Ийм гуталтай боллоо. Ямар байна даа? Саналаа хэлээрэй найзууд аа хэхэ.

Миний...

Гэрэлт амраг минь
харанхуй моддын дор
Гэгээн хаврыг мөрөөдөн
гуниглан суусныг
Цаснаар гэнэт би
олж мэдээд
Царцах шиг
харууссан
Одоо тэр минь
ертөнцөд үгүй
Орон гэрийнхээ мартмал оршихуйд
би ганцаар
Цэнгэлт хавар цаг миний амрагийн гуниг
Цэнхэр өдрүүд болж сарны чинадад одсон
Цаснаар цагаан моддын дор
Цаг нар шиг амрагаа бодоход...

Гадаа цас орж байна

Уйтгартай, нам гүм дэх миний дурлал
Улиг болоогүй, цоо шинэхэн, гоо сайхнаараа...

Амьдрал минь

Гайхах хэрэгтэй, хайрлах хэрэгтэй

Өөр бас хэн нэгний хуудаснаас тасдаж

Хээрийн цэнхэр салхинд хийсгэх эсвэл

Хэвтэж байхдаа дуулж

Хэнэггүй гэнэхэн уйлах хэрэгтэй

Тайтгарч чадахгүй бол үхэх

Таалагдалдаа үнэнч үлдэх хэрэгтэй

Мянган он өнгөрөхөд

шинэ жилийн баяр ч хэрэггүй

Мартагдал дундаас ургаж

өлгийтэй хүүхдийг цочоох хэрэггүй

Зүгээр л ингээд амьдрах

Зүүдэндээ ярьж дэмийрэх

Хайр, гайхшрал аль алиных нь хамт

Хамаг бүхнийг гишгэн амьд явах...

Өө, хайртан...

Өө, хатсан модод, хайртнууд минь
Ямар агуу симфони тоглоно вэ
Өнгөрснөө дурсахад би дургүй
Ялдам хаврын эмэг эхийн дүртнүүд минь
Шар ширхэн бүү мэгшээд бай
Шазруун тэнэгхнээр нэгэн дуу аялъя
Эрт урьдын биш, ирэх цагийн юм шүү
Эргэдэг хормойтой, тийм гоё даашинзтай болно би

Би Баярмаа багшдаа хайртай

“Баярмаа багшийн группийнхэн” гэдэг лут нэртэй, багшдаа дулдуйдан бас ч гэж нэлээд биеэ тоох хандлагатай хэдэн нөхөд орос хэлний хичээлийнхээ дараа үндсэн ангидаа орж ирэхэд манай нөгөө группийнхэн тэвэг тоглосон, пуужин нисгэсэн хэдэн атаманууд л сууж байдаг сан. Тэвгэнд бухимдаж пуужинд оногдсон хэсэг нөхөд Баярмаа багшийн группийнхнийг атаархангуй сонжих нь сэтгэлд нэн таатай байдаг байж билээ. Хүүхэд нас аа гэж...

Жаахан байхад Баярмаа багш маань их том хүн шиг санагддаг байж. Угаасаа хүүхэд насанд багш нар маань л бидний мэдэх, бидэнд ойр том хүмүүс байлаа шүү дээ. Тэр том хүмүүсээс бидэнтэй ойр дотно найзалсан нь үнэхээр ховор. Баярмаа багш бол яах аргагүй бидний хамгийн хайртай, дотно найзын минь нэг байсан юм. Их ч булагнадаг сан. Хичээлээ үнэхээр өгөөжтэй заана. Тэгсэн мөртөө хичээлийн 45 минутын 5-ыг нь яаж ийгээд хямгадчихсан бидэнд хөгжилтэй сонин сайхан юм ярьж өгнө. Орос дуу шүлэг заана. Багш гэрээсээ пянз тоглуулагч авчирчихаад л багахан хэмжээний концерт дэглээд өөрсдөө түүндээ хөөрхөн баясчихдаг сан манай группийнхэн. Тэр үед нэг ангийг хоёр групп болгоод хоёр тусдаа ангид орос хэлний хичээл ордог байсан юм. Манай Баярмаа багшийн группийнхэн хичээлийн хөтөлбөрөөрөө хэзээний л нөгөөдүүлээ ардаа хаячихсан явна. 4-р ангийн орос хэлний “Радуга-1” гэдэг улаан номынхоо хуудсыг дэлгээд үзсэн хичээлээ харж сууж байгаа манай группийнхэн дээр ирсэн нөгөө группийн хэд маань паах пөөх болоод л явчихна. Бид нар тэднээс хэзээний л түрүүлээд 4-5 хуудас өмнө оччихсон явж байх жишээтэй. Нэлээд хэдэн хичээлээ тэгж түрүүлж үзчихсний дараа нэг өдөр Баярмаа багш бид нарыг аваад орос хэлнийхээ хичээлийн цаг дээр зурагчинд очиж группээрээ зургаа авахуулж билээ. Тэр зураг одоо ч бидэнд байгаа. Ямар хөгжилтэй гоё өдөр байсан гэж санана аа. Тэр үед аймагт ганцхан зурагчин байдаг, зургаа авахуулна гэж сүртэй юм болдог байлаа шүү дээ. Бүгдээрээ зургаа авахуулчихаад замдаа цасаар байлдан, багшийнхаа нүүрийг цасаар угаачихаад бөөн баяр хөөр болж уур утаа савсуулсан хүмүүс дараагийн хичээлийн өмнөхөн ангидаа дуу хуур болон орж очиход нөгөө группийнхэн бас л нэг их атаартаж билээ. Зарим нь Баярмаа багшийн группт оръё гэж ангийн багшдаа хэлж байсан санагдана.
Юугаа ч мэдэхгүй хонгор бага насанд гадаад хэлний хичээлтэй минь хамт гадаад ертөнцийг бидэнд бэлэглэсэн Баярмаа багшдаа бид хайртай. Багш минь бидэнд хүн хүнээ хайрлах хайр, бие биенээ хүндлэх сэтгэл, соёл, нийгэмд бие хүн байхын утга учир хийгээд өнөөдрийг минь бэлэглэсэн. Аймгийн төвийн 10 жилийн хичээлийн ширээнийхээ араас арайхийн цухуйж байсан сахилгагүй бор жаалууд өнөөдөр бүгд том хүн болсон. Ширээ нь томдсон нялхас шиг бие нь томдсон жижиг хүмүүс болоогүй ээ. Багш бидэнд ямар том хүн болохыг үггүйгээр заасан, бид ч бас багш шигээ хүн болохыг тэсгэлгүй мөрөөдөж өссөн шүү дээ...
Энэ бүхнийг эргэн дурсахын учир нь тэртээд үлдсэн бага насны минь эрхэм хөтөч Баярмаа багштайгаа би өнгөрсөн баасан гаригт IT паркт болсон “Блог бидний амьдралд” өдөрлөгийн үеэр уулзан тэврэлдсэн явдал байлаа. Блог нийтлэлийн уралдаанд намайг тэргүүн байр эзэлснийг багш минь хэн нэгний блог дээрээс олж мэдчихээд шагнал гардуулах ёслол дээр нь хүрээд иржээ. Бас болоогүй ээ, шинэхэн хэвлэгдсэн “Монголын нууц товчоо”-н дээр шавьдаа сэтгэлийн үгээ биччихсэн хүрээд ирж. Миний Баярмаа багш ийм л хүн. Хамгийн хачирхалтай нь багш маань бидний багад их том хүн шиг харагддаг, санагддаг байж. Гэтэл тэр үед хонгорхон жаахан охин байж шүү дээ. Яагаад гэвэл багш тэр өдөр миний өмнө ямарч багш биш, харин миний үе тэнгийн найз бүсгүй шиг тэгж л харагдаж байсан. Миний багш угаасаа мөнхийн залуу зүрх сэтгэлтэй хүн дээ.
Юмны учрал гэдэг сонин. Би тэр нийтлэлийн уралдаанд олон нийтлэл илгээснээс шүүгчид “Сэтгэл хуучирдаггүй” гэдэг нийтлэлийг минь шалгаруулсан байсан. Багш аа, та энэ нийтлэлийн ГОЛ БААТАР нь билээ. 20-оод жилийн өмнө орос хэлээр хазгай муруйхан алдаад бичихэд минь аашлаагүй харин инээсэн, хонгор бага насыг минь голоогүй харин хайрласан ТА л бидэнд сэтгэл хуучирдаггүйг мэдрүүлсэн. Хайрт багшдаа энэ ертөнцөд тохиолдож болох хамгийн сайн сайхан бүхнийг хүсье. Алдарт зураач Анри Матисс нэгэнтээ “Олж харахыг хүссэн хүн бүхний төлөө цэцэгс хаа сайгүй дэлгэрч байдаг” гэж хэлсэн билээ...

Бодох минь цэцэг үрслэх шиг...

Блогчдын өдөрлөгийг боргионы ширээний араас сурвалжилсан тэмдэглэл

За би бол өөрийгөө нэг их блогчин энэ тэр гэж боддоггүй, блогчид гэдэг мундаг улсыг хулгай нүдээр атаархангуй хяламхийж, басхүү дотор сэтгэлдээ догдлонгүй бишрэнгүй ханддаг нэгээн. Гэтэл үзэл бодлыг үндсээр нь өөрчилсөн нэгэн явдал болсон нь зартай блогчин Зараа гэгч этгээд археологийн олдвор шиг аймаар гоё өргөмжлөл сэлтийг өвөрт минь тэврүүлж блогчдын халуун ертөнцөд болзоогүйгээр дагуулсан орох нь тэр.
Өнгөрөгч баасан ахын төрсөн өдрөөр IT паркт болсон “Блог бидний амьдралд” өдөрлөгт очсон минь олон сайхан “Од” блогчдыг амьдаар нь харсан аргагүй агшин хормууд байлаа. Агшин хормоор ч барахгүй аагтайхан оройг хамтдаа өнгөрүүлсэн бөлгөө. Харин төгсгөлийг нь төдийлөн сайн санахгүй байгаа нь урагшгүй би вээр уусан сархадандаа хөлөмцөж ухаан манаран, кадр тасарсных байх аа.
Сторми гэдэг гялалзсан залуутай хэзээний найз шиг буу халж, гурван оны өмнө миний Сэгсгэр “гэр”-ийг төхөөрч өгсөн Зараа андтай зантай сайхан тулгаж, ганц нэгэн удаа гал дөлтэй уулзаж асан Гаамп нөхөртэй хууч хөөрөн, нэгэн цагт нэхий дээлээ уралцаж асан Idea, Зүүдчин хоёртой хошуу холбож, зам зуурт нь зартай блогчин Микатай миегнэж, Анжгайтай ангалзаж, Амарсайхантай амаа урчих шахаж, Ободтой ширээ дамнан шивнэлдэж, бөөрөнхий дэлхийн бөөрөн дээрээс бөөн бөөн маазрал шидэлцдэг Бум-Эрдэнэ, Ганга нартайгаа нүүр учирч... за ер нь яаж хашгирч орилж, харайж гүйлдэж, хачин сайхан “монки”-нүүд болсон гэхэв.
За тэгээд эцэст нь завьтай Зараа маань зальтай Зараа болж, Monkey-гийн бичлэг Сэгсгэр имиджтэй болж, Гаамп гараа үрж гуяа алгадсан сайхан л орой байлаа.
Ингээд эцэст нь тэнд хэлж амжаагүй нэгэн тостоо хэлчихье дээ.

Ахин дахин уулзаж учрахын төлөө
Агсарч амжилгүй тасарч унахын төлөө
Таксигаар биш Бумаар хүргүүлэхийн төлөө
Танихгүй блогчдоо амьдаар нь харахын төлөө...