Өөрсдөө солиорчихоод
бусдыг эмчлэх гэж яваа хүмүүстэй л тааралдаад байх юм. Тэд маань ийм л үгнүүд
хэлдэг.
-Сэгсгэр ээ, чиний наад
яваад байгаа зам чинь нэг л биш. Амьдралаа өөд нь татаач, юугаа хүлээгээд
байдаг юм...
-Хөөе Сэгсгэр ээ, хэлээ
залгичихаа юу чи...
-Архи уухгүй ч гэх шиг,
маяглаад бай Сэгсгэр ээ...
-За чи ч бүр эвшээж байх
шив дээ, их эрдэмтэн... үнэхээр өөр байна аа, мань мэтийгээ бодвол. Аян замдаа
сайн яваарай, чи их хол явна шүү...
Би ч гэсэн бусадтай
ярилцах хэрэгтэй л байна шүү дээ. Тэгэхдээ арван жилийнхээ дурсамжийг арав
хорин жил давтаж биш, анд нөхдийнхөө дутагдлыг давсалж хужирлан баясаж биш, унаж яваа нэгнээ
нэмж түлхэн сайрхаж биш, ууж идсэн паянгаа улс амьтанд гайхуулж биш, улс эх орноо
муучилж зүхэн ухаантан царайлж биш, утаатай нийслэл хотдоо хордож үхэхээ зарлан үглэж биш...
Өөр ярих юм байлгүй л яахав дээ. Харин
яагаад бүгдээрээ ярихгүй байгааг л гайхаж байна. Надад л лав ярих юм зөндөө байна.
Тэгэхдээ яривал онигоо болчих байх л даа...