Цаг ухрааж дурсахыг хүсэхгүй Цаг урагшлуулж мөрөөдөхийг хүсэхгүй Цаг үргэлж амьдрахыг хүснэ

Тархи тарчлаасан их Дундад

Өмнөд нутгийн өвөл

Дундад улсын өмнөд нутгийн өвөл хүйтэн бороо хөглөрсөн манангаар жиндүүхэн үнсэж угтлаа. Буриадын дүнзэн байшингийн тоосгон өрлөгтэй цэмцгэрхэн шавар пийшинд өдөржин цогшин  улалзаж байдаг бүдүүн дархины нуугисан илчээр өвлийг төсөөлдөг миний хувьд сүрлэн саравч, чулуун байшинд хөхөрч улайсан нүцгэн хөлдөө даавуу шаахай углаж хөвөнтэй хүрэм давхарлан бэгнэсэн өмнөд нутгийн наймаачид хөл гар нь бээрсэн ч амныхаа уураар амьдралаа залгуулж байгаа нь өлчир гэхээсээ илүү өрөвдөлтэй зутруухан харагдаж байлаа. Харин тэд энэ байдалдаа хэдийнэ дасчихсан бололтой ам хуурайгүй шулганалдаж гар чөлөөгүй гавшгайлна. Тэд гар хөдөлвөл ам тосддогийн үлгэрийг буй биеэрээ үзүүлэхийн зэрэгцээ дусал хөлснийхөө үнийг доллар, юань, мао, бүр задгай мөнгөний дахин задарсан хэлбэр болох фэнгээр ч авахад бэлэн. Харин хөлсийг нь хөсөрдүүлсэн тохиолдолд дэргэдэх нь байтугай дэлхий цочмоор их дуугаар харааж загнаж, бүр цохиод авахаас ч буцахгүй улангасна.

Хятадууд дэлхий дээр бүтээж болох бүхнийг бүтээж байгаа атлаа бүтээхийн баяр хөөр, бүтээлийнхээ үнийг ойлгохгүй, гарынх нь доогуур урсан өнгөрч буй баяр гуниг, хайр бахархлыг үл хүндэтгэх нь гайхширч эргэлзмээр.